Urmaelaren hondoko baldintzen aldaketak akuikulturako faseetan zehar

Urmaelaren hondoko baldintzen aldaketak akuikulturako faseetan zehar

Jakina da uraren kalitatearen kontrola funtsezkoa dela akuikulturan, eta uraren kalitatea oso lotuta dago urmael hondoaren egoerarekin. Urmaelaren hondoko kalitate onak akuikulturaren garapena errazten du. Artikulu hau akuikultura-prozesuaren hainbat fasetan urmael hondoko baldintzei eta dagozkien neurriei buruz arituko da.

Akuikultura prozesuan, urmael hondoak lau aldaketa jasaten ditu normalean: antolakuntza, murrizketa, toxikizazioa eta azidotzea.

Akuikulturaren hasierako fasea—Antolakuntza

Akuikulturaren hasierako faseetan, elikadura handitzen den heinean, hondakinak, hondar pentsuak eta gorotzak urmaelaren hondoan pilatzeak materia organikoa pixkanaka-pixkanaka metatzen du, organikotze deritzon prozesua. Fase honetan, oxigeno-maila nahiko nahikoa da. Helburu nagusia urmael hondoko lohiak eta gorotzak deskonposatzea da, gatz inorganiko eta mantenugai bihurtuz, algen hazkuntza sustatzeko eta uretan disolbatutako oxigenoa areagotzeko. Mikrobio-tentsioak lohiak eta gorotzak deskonposatzen laguntzeko erabil daitezke.

Akuikulturaren erdiko etapa—Murrizketa

Akuikulturak aurrera egiten duen heinean, bereziki uretako animalien elikadura-aldi gorenetan, elikadura-kopurua handituz doa, eta ondorioz, ur-masaren auto-arazketa-ahalmena gainditzen duen putzuan materia organikoa pixkanaka metatzen da. Hondakin organiko kopuru handi batek deskonposizio anaerobioa jasaten du behealdean, ur beltzak eta usain txarrak sortzen ditu, eta murrizketa fasean sartzen da, non ura pixkanaka oxigenoa agortzen den. Adibidez, sulfatoa hidrogeno sulfuro bihurtzen da, eta nitrogeno amoniakoa nitrito bihurtzen da. Murrizketaren emaitza urmaelaren hondoan oxigeno agortzea nabarmena da, urmaeleko hipoxia eraginez. Fase honetan, hondoa aldatzeko agente oxidatzaileak erabiltzea gomendatzen da, hala nola potasio monopersulfato konposatua eta sodio perkarbonatoa. Agente oxidatzaile hauek putzu hondoko lohiak oxida ditzakete, oxigenoaren kontsumoa murrizten dute eta oxidazio potentziala hobetu dezakete beltzak eta usain arazoak kentzeko.

Akuikulturaren erdialdeko fase berantiarra—Toxikizazioa

Erdialdeko fasearen amaieran, urmaelak substantzia toxiko kopuru handia sortzen du, hidrogeno sulfuroa, nitrogeno amoniakoa, nitritoa eta metanoa barne. Batez ere hidrogeno sulfuroak eta nitritoak arnas arazoak edo are itogarriak eragin ditzakete arrainetan, ganbak eta karramarroetan. Hori dela eta, nitrito eta amoniako nitrogeno maila altua denean, substantzia toxiko horiek neutralizatzeko detoxikatzaileak erabiltzea komeni da.

Akuikulturaren azken fasea — Azidotzea

Akuikulturaren azken fasean, urmaelaren hondoa azido bihurtzen da materia organiko kantitate handien hartzidura anaerobikoa dela eta, pH-a jaitsi eta hidrogeno sulfuroaren toxikotasuna areagotuz. Fase honetan, lohi gehien metatutako guneetan karea aplika daiteke urmaelaren hondoaren azidotasuna neutralizatzeko, pH-a igotzeko eta hidrogeno sulfuroaren toxikotasuna murrizteko.